هیچ

جنگ من، جنگ بین من و هیچ است. با هیچ جنگیدن دردسر بزرگی ست. ببازم هیچ نمی ماند از من. ببرم هیچ نبرده ام.. حکایت، حکایت همیشه بازندگی ست..تمام لحظه های عمرم را بازنده بودم. آنچه که بودم را دوست نداشتم، آنچه شدم، بر سر اجبار بود. در این بین من از هیچ به هیچ تر تبدیل شدم. خالی از هیچ، پر از هیچ.
در رویاهایم حتی کسی برایم نغمه پیروزی نمی خواند. آن دخترک مو مشکی با شلوار جین آبی، با نگاه توام با مهربانی  سرش را به نشانه افسوس تکان میدهد. با نا امیدی برمیگردد و آن چهره زیبای غمگین  برای همیشه از خاطرم فراموش می شود. کسی برایم نمانده. کسی نخواهد آمد. این تن حقیر پر شده از هیچ، این شخصیت بازنده پوچ دیگر برای هیچ کسی جذاب نیست..من به زودی خواهم مرد! آه که بعضی اوقات واژه ها غلط انداز میشوند. من که زنده نبودم هیچوقت! مگر نفس کشیدن، راه رفتن، خوردن و خوابیدن نشانه زنده بودن است؟ واقعا که دنیای جای غریبی ست..