جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- مهر 1401 1
- شهریور 1401 2
- مرداد 1401 6
- آبان 1400 1
- مهر 1400 1
- شهریور 1400 4
- مرداد 1400 9
- تیر 1400 7
- خرداد 1400 8
- اردیبهشت 1400 24
- فروردین 1400 7
- خرداد 1399 1
- آذر 1398 6
- آبان 1398 4
- تیر 1398 1
- خرداد 1398 3
- اردیبهشت 1398 1
- فروردین 1398 1
- بهمن 1397 2
- دی 1397 5
- آذر 1397 1
- آبان 1397 7
- مهر 1397 1
- شهریور 1397 2
- مرداد 1397 5
- تیر 1397 9
- خرداد 1397 9
- اردیبهشت 1397 3
- فروردین 1397 2
- اسفند 1396 2
- بهمن 1396 4
- دی 1396 1
- آذر 1396 4
- آبان 1396 16
- مهر 1396 4
- شهریور 1396 14
- مرداد 1396 1
- تیر 1396 1
- خرداد 1396 2
- اردیبهشت 1395 1
- فروردین 1395 3
- اسفند 1394 4
- بهمن 1394 4
- مرداد 1394 8
- تیر 1394 9
- خرداد 1394 5
- اردیبهشت 1394 8
جستجو
آمار : 419068 بازدید
Powered by Blogsky
کسی در منِ که غمگینه همیشه
به تعبیری (امید به آینده به علاوه اشتیاق و توانایی در حل مسائل تا رسیدن به وضع مطلوب) تقسیم بر (دغدغه های موجود به علاوه مقدار احساس یاس و ناامیدی در حل مشکلات) مساوی می شود با میانگین انگیزه شخص!
فرمول بدی نیست منتهی جواب همیشه به صفر میل میکنه... ایراد از ماست یا فرمول؟
یه پسر
چهارشنبه 22 شهریور 1396 ساعت 05:30
از نظر من که ریاضیم خوبه
اگر میزان تفکر به دغدغه های موجود به علاوه مقدار یاس و ناامیدی در حل مشکلات بسیار کم کنیم و در واقع به صفر میلش بدیم و بیشتر روی توانایی های خودمون تکیه کنیم در نتیجه چون با اشتیاق و امید به آینده نسبت مستقیم داره باعث افزایش اون و آنگاه ماکسیموم انگیزه به دست میاد.
هرچند فرمولت هم به نظرم درست نیست
بله بله بسیار عالی :))
حالا مشخص شد چرا همیشه با ریاضی مشکل داشتم..