کینه

یکی از عادتای قدیمیم اینه که به گفته همه اونایی که میشناسنم، من آدم کینه ای هستم. من کسی رو که حالا به هر شکلی در حقم بدی کنه یادم نمیره هیچوقت..حتی اگه معذرت خواهی کنه یا چه میدونم بخواد یجوری جبران کنه هم راضی نمیشم. نه اینکه نبخشمش و به فکر انتقام باشم، نه اینطور ولی واقعا ته قلبم دیگه هیچوقت اون آدم برای من آدم قبلی نمیشه. حالا خیلی پیش میاد بگم اوکی حله، من بخشیدمت، یا مثلا بگم مهم نیست هرچی بود دیگه تمومه اما ته قلبم راضی نمیشم و نمیتونم دوباره به همون شکل اول به اون طرف اعتماد کنم.
البته اینم بگم من همونطور که بدی ها خوب توی ذهنم میمونه، خوبیارم یادم میمونه. حتی با شدت بیشتری هم این اتفاق میفته. و حالا اگه بعنوان مثال یه کسی یه خوبی در حقم بکنه منم تا وقتی رفتار خوبشو  براش یه طوری جبران نکنم آروم نمیشینم، یا حداقل همیشه دنبال فرصتشم تا یه کار خوبی براش انجام بدم.
در کل فکر نمیکنم این اخلاق خیلی بدی باشه.. اتفاقا خیلی وقتا دیدم توی خونه مامانم یا داداشم براشون این مسئله مکررا پیش اومده که با اعتماد مجدد به یه شخص، این شانس رو دوباره به اون طرف دادن که بازم کارهای قبلیشو تکرار کنه.
نمونه ش داستان یکی از دایی هام که تقریبا دوربرای سال 90 ما باهم یه بحث و درگیری داشتیم که باعث شد یه مدت رفت آمد نکنیم. من از اون زمان تا حالا، نه دیگه خونشون رفتم، نه وقتی اومد دیدمش، نه حتی وقتی تصادف کرد رفتم عیادتش(کاری که مادرم کرد) و خلاصه تا حد ممکن سعی کردم فاصله م رو باهاش حفظ کنم. ولی مامان و یکی از اخوی ها دوباره رابطشون رو باهاش خوب کرده بودن یه مدتی. و به منم میگفتن که حالا تو هم بیاو چه میدونم داییته بهرحال و این صوبتا که من زیر بار نرفتم و همین چندماه پیش بود که بازم مادر و اخوی جان یه دعوای اساسی با دایی م کردن و خلاصه همه چیز دوباره قاطی پاتی شد. بعد جفتشون اعتراف کردن که کار درست رو من کردم از همون اول...
خلاصه حرفم اینه اگه بدی هایی که بعضیا در حقتون میکنن از ذهنتون نمیره بیرون و اون شخص قابل بخشش نیست براتون فکر نکنید که قلب کوچیکی دارید و یا چه میدونم آدم کینه ای هستید. خیلی ها هستن که لیقات بخشیده شدن رو ندارن. و شما باید بدونید کینه ای بودن خیلی بهتر از اینه که با بخشیدن طرف خودتونو در دسترس بذارید که بارها و بارها توسط یه شخص مورد رنجش قرار بگیرید.